Temat dnia: Kto jest potrzebny, aby powstała książka?
Ćwiczenia gimnastyczne:
„Wyścigi dżdżownic” – zabawa ruchowa z elementami pełzania. Dziecko naśladuje pełzanie dżdżownicy o wyznaczonego miejsca /startu przez rodzica do mety.
„Kto jest potrzebny, aby powstała książka?” – rozmowa na temat procesu powstawania książki na podstawie doświadczeń dzieci i fragmentów książki Zofii Staneckiej "Basia i biblioteka".
W bibliotece
Zofia Stanecka
(…)
– Cieszę się, że przyszliście do naszej biblioteki. Mam nadzieję, że będziecie dobrze się bawić.
– Bibliotekarka uśmiechnęła się miło. – Już za chwilę przyjdzie autorka, ale najpierw chciałam was o coś zapytać. Kto z was wie, gdzie pracuje pisarz?
– W bibliotece! – zawołała Basia.
– W pisarni! – przekrzyczeli ją Olaf z Karolem.
– Oj tak, przydałoby się, żeby istniały takie miejsca jak pisarnie – powiedział ktoś rozbawionym głosem. Basia odwróciła głowę. W progu sali stała pani z plakatu. Na głowie miała masę loczków i uginała się pod ciężarem wielkiej, wypchanej czymś torby.
– Mam na imię Róża – powiedziała, gdy dotaszczyła torbę pod tablicę. – Zajmuję się pisaniem oraz ilustrowaniem książek. Ilustruję w domu, a piszę wszędzie tam, gdzie mogę usiąść z laptopem i pomyśleć. Bo w pracy autora myślenie jest bardzo ważne. Myślenie i coś jeszcze. Coś, co sprawia, że można tworzyć nowe opowieści, rysować i marzyć… To coś nazywa się…
– Czekolada! – zawołała Basia. Mama nigdy nie siada do pracy bez czekolady.
Autorka roześmiała się.
– Czekolada rzeczywiście bywa pomocna w myśleniu, ale chodziło mi o coś innego. O supermoc, z której korzysta każdy pisarz lub ilustrator, gdy tworzy książki. Moc na literę „w”.
– Wrotki! – ucieszył się Karol.
– Wy – ob… – podpowiedziała autorka (…)
Rodzic zadaje pytania:
- Co miała na myśli autorka? (wyobraźnia)
- Dlaczego pisarce potrzebna jest w pracy wyobraźnia?
- Czym jeszcze, oprócz pisania, zajmowała się autorka, z którą spotkały się
dzieci? Kto jeszcze jest potrzebny, aby powstała książka?
- Dziecko podaje swobodne odpowiedzi. Rodzic nakierowuje je tak, aby powstał opis zawodów: grafika, redaktora, drukarza.
Rodzaje książek:
Autor:
Drukarnia:
Księgarnia:
Czego nie lubią książki:
Dlaczego warto czytać książki:
3- latki
Jak myślisz, która książka należy do Ani, a która do Franka? Połącz książkę z jej właścicielem.
Zabawy umuzykalniające.
– Dziecko porusza się do rytmu granego przez rodzica na dostępnym instrumencie: marsz, podskoki, bieg.
– Ćwiczenia oddechowe „Wróżko, przybądź”.
Dziecko naśladuje powolny ruch skrzydeł wróżki. Wykonuje wdech z jednoczesnym szybkim uniesieniem rąk w ku górze, a wydech – z powolnym opuszczaniem rąk. Najpierw stoi, później powoli porusza się po pokoju.
Dziecko naśladuje powolny ruch skrzydeł wróżki. Wykonuje wdech z jednoczesnym szybkim uniesieniem rąk w ku górze, a wydech – z powolnym opuszczaniem rąk. Najpierw stoi, później powoli porusza się po pokoju.
– Rozśpiewanie (Rodzic zwraca uwagę na dykcję dziecka).
Dziecko porusza ręką, trzymając niewidzialną różdżkę, i powtarzają za rodzicem słowa wymawiane przez wróżkę (niskie i wysokie dźwięki) : cza – ry, ma –ry, ho – kus, po – kus, abra – kadabra. Powtarza je kilkakrotnie.
– Inscenizacja do słów piosenki
"Bajeczki" sł. Urszula Piotrowska muz. Magdalena Melnicka-Sypko
| Na pólkach mieszkają książeczki. W książeczkach mieszkają bajeczki. Opowiem o nich wam, bo wszystkie dobrze znam. Opowiem o nich wam, bo wszystkie dobrze znam. W bajeczkach znajdziecie rycerzy, królewnę, co spała na wieży, i dobrych wróżek sto, i czarownicę złą, i dobrych wróżek sto, i czarownicę złą. A kiedy się dziecko zasłucha, to wróżki mu szepczą do ucha. Pokochaj bajek świat na wiele, wiele lat. Pokochaj bajek świat na wiele, wiele lat. | Dzieci udają, że biorą książkę z półki. Otwierają ją i przewracają kartki. jw. jw. jw. jw. Dzieci stają w rozkroku, wyprostowane. Złożone dłonie podkładają pod policzek. Rozkładają ręce w bok i poruszają nimi. Robią „złą” minę, rozczapierzają palce dłoni. Rozkładają ręce w bok i poruszają nimi. Robią „złą” minę, rozczapierzają palce dłoni. Przykładają dłonie do uszu. Pochylają się do sąsiada i zasłaniają sobie dłonią usta. Oplatają skrzyżowanymi rękami swoje ciało. Kołyszą się. |
– Gra na instrumentach.
Zagraj na dostępnych w domu instrumentach do muzyki, starając się utrzymać rytm piosenki. Za drugim razem spróbuj zagrać i zaśpiewać.
„Nasza historia” – wspólne układanie opowiadania.
Dziecko wspólnie z rodziną próbuje ułożyć opowiadanie. Jeden z rodziców zaczyna opowiadać historię: Dawno, dawno temu, za górami, za lasami żyła sobie piękna księżniczka. Dziecko kontynuuje opowiadanie według swojego pomysłu. Rodzic wspiera dziecko, podsuwa pomysły i zachęca je do samodzielnego wymyślania dalszej części. Po opowiedzeniu przez każdego członka rodziny fragmentu tej historii, jeden z rodziców kończy opowiadanie.
Dziecko wspólnie z rodziną próbuje ułożyć opowiadanie. Jeden z rodziców zaczyna opowiadać historię: Dawno, dawno temu, za górami, za lasami żyła sobie piękna księżniczka. Dziecko kontynuuje opowiadanie według swojego pomysłu. Rodzic wspiera dziecko, podsuwa pomysły i zachęca je do samodzielnego wymyślania dalszej części. Po opowiedzeniu przez każdego członka rodziny fragmentu tej historii, jeden z rodziców kończy opowiadanie.
Pamiętaj w ciągu dnia o stosowaniu zwrotów grzecznościowych i higienie rąk.
Miłego dnia życzą Pani Karolina i Pani Ewa!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz