Data: 16.04.2021r. (piątek)

Temat dnia: Medal za dobre maniery

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

 

„Leśny BON TON” – słuchanie wiersza, rozmowa na temat właściwego zachowania w lesie.

Leśny BON TON (fragment)

Agnieszka Frączek

Kulturalne zachowanie

to rzecz ważna niesłychanie.

I nie tylko na przyjęciach

u hrabiego czy wręcz księcia

lub na imieninach cioci.

W lesie też nie wolno psocić! (…)

Aby lasu nie rozgniewać,

nie należy się naśmiewać

z piegowatych muchomorów

ani z innych leśnych stworów –

warto cenić ich urodę

i podziwiać leśną modę!

Bowiem gdy się przyjdzie w gości,

nigdy dosyć uprzejmości.

A las też jest czyimś domem.

Więc zachowuj się z fasonem!

Pytania do wiersza:

1. O czym jest wiersz?

2. Gdzie trzeba się kulturalnie zachowywać?

3. Dlaczego trzeba się kulturalnie zachowywać w lesie?

4. Czyim domem jest las?

   "Czy znasz dobre maniery?” – Rodzic zadaje dziecku pytania:

• Jakiego słowa używamy, gdy komuś za coś jesteśmy wdzięczni?

• Jakiego słowa używamy, gdy kogoś skrzywdzimy?

• Jakiego słowa używamy, gdy komuś coś podajemy?

• Czy wolno w lesie krzyczeć?

• Czy wolno rozmawiać w teatrze?

• Czy wolno bekać przy stole?

• Czy wolno łamać gałęzie, przepychać się w kolejce, np. do toalety, śmiecić w lesie, szeleścić papierkami w kinie itp.

  „Medal za dobre maniery” – Dziecko dostaje papierowy talerz i żółte, papierowe koło (mniejsze od talerzyka). Dziecko przykleja koło na talerzyk. Na żółtym tle rysuje kredką pastelową lub mazakiem oczy i uśmiech. Na białym brzegu talerzyka nakleja ziarna kawy, makaron, małe pompony. Na dole talerzyka przykleja kilka krótkich pasków kolorowej bibuły. Po skończeniu medalu R. robi dziurkę w talerzyku, a dziecko przewleka wąską wstążkę. 

  „Znajdź rym” – Rodzic podaje dziecku dowolne słowo, a dziecko podaje do niego rym, np. kura – dziura.

  „We dwoje raźniej” – Dziecko dobiera się w parę z domownikiem, poruszają się po sali złączone częściami ciała wymienionymi przez R., np. złączone dłońmi, złączone plecami itp.

  
  

  Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

  
  

  W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.

  
  

  

Data: 15.04.2021r. (czwartek)

Temat dnia: Grzeczne słówka

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

„Kto silniejszy” - dziecko wspólnie w parze(brat/siostra/rodzic) siedzą przodem do siebie w siadzie rozkrocznym, mają stopy zwarte ze stopami współćwiczącego, wspólnie trzymają oburącz szarfy/ręcznik za końce. Jedno z ćwiczących dzieci odchyla się do leżenia na plecach i przeciąga współćwiczącego do skłonu w przód, po czym dzieci zamieniają się. Na hasło: Kto silniejszy! przeciągają się i odchylają do tyłu w tym samym momencie.

„Układamy zagadki” – Dziecko losuje z woreczka ilustrację dowolnej zabawki (nie pokazuje jej R.) i układa o niej zagadkę rozpoczynającą się od słów: To jest…

Rodzic odgaduje zagadkę.

„Sz oraz s” – Rodzic pokazuje dziecku różne obrazki rozpoczynające się głoską sz i s. Dziecko ma za zadanie głośno wypowiedzieć nazwę obiektu na ilustracji i ułożyć obrazek po stronie głoski s – którą symbolizuje smok, lub głoski sz – którą symbolizuje szalik. 

SMOK

SZALIK

SAMOLOT

SZAFA

SANKI

SZKLANKA

SOK

SZORTY

SOWA

SZYJA

„Co to znaczy być kulturalnym?”– Rodzic zadaje pytanie, dzieci odpowiadają, wszystkie odpowiedzi są dobre. Rodzic może je zapisywać na tablicy. Na koniec wraca do tych wszystkich odpowiedzi, systematyzując wiedzę.

Razem tworzą „Kodeks kulturalnych przedszkolaków”.

• Wiem, jak trzeba się zachować w różnych sytuacjach.

• Znam i stosuję zwroty grzecznościowe.

• Słucham rodziców, nauczycieli i wszystkich, którzy ukazują mi prawdę.

• Współtworzę zasady dobrego zachowania w grupie.

• Podejmuję w grupie zadania służące dobru innych i mojemu.

• Dbam o mienie przedszkola.

• Bawię się i pracuję z każdym.

• Słucham innych, czekam na swoją kolej.

„Linoskoczek”– Uczestnicy zabawy kolejno jeden za drugim przechodzą po linie gimnastycznej. Stawiają stopa przed stopą tak, aby jak największą jej powierzchnią dotykać liny. Zabawę powtarzamy kilka razy.

Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.

Data: 14.04.2021r. (środa)

Temat dnia: Klub Przyjaciół Przyrody

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

„Co to jest przyroda?” – Rodzic pokazuje dziecku ilustracje przedstawiające krajobraz niezmieniony przez człowieka. Dziecko opisuje ilustracje, wymienia ich elementy. Po omówieniu obrazków rodzic mówi, że to wszystko, co opisywały, nazywamy przyrodą. 

„Pojemniki” – słuchanie wiersza, rozmowa na temat segregacji śmieci.

Pojemniki

Agnieszka Frączek

Patrz! Pojemniki w kolorach tęczy!

Słyszysz? W zielonym chyba coś brzęczy…

Co to takiego? Szklane butelki,

stłuczony spodek i słoik wielki.

Żółty pojemnik skrzypi i trzeszczy,

aż od tych dźwięków dostaję dreszczy…

Co się ukryło w tym pojemniku?

Tubki i kubki, tuzin guzików,

stary abażur… wszystko z plastiku!

Trzeci pojemnik szumi, szeleści…

Muszę zobaczyć, co w nim się mieści…

Karton po butach, notesik w kwiatki

i zabazgrany blok bez okładki,

sterta czasopism, stosik folderów,

bilet do kina… wszystko z papieru!

Trzy pojemniki w kolorach tęczy –

każdy coś trzeszczy, szumi lub brzęczy…

O czym tak gwarzą? Nadstawiam ucha,

może coś uda mi się podsłuchać…

Brzy… Trzrzrz… Szyyy

Już wiem! Rozumiem! Mówią:

„N I E Ł A D N I E

wyrzucać śmieci tak jak popadnie!

Trzeba je najpierw posegregować.

Wtedy nam będą lepiej smakować.”

Pytania do wiersza:

1. O czym opowiada autorka wiersza?

2. Co to są śmieci?

3. Jakiego koloru są pojemniki wymienione w wierszu?

4. Co wrzucamy do żółtego pojemnika?

5. Co wrzucamy do zielonego pojemnika?

6. Co wrzucamy do niebieskiego pojemnika?

7. Co trzeba robić ze śmieciami, zanim się je wyrzuci?

Praca z KP2.29 – Dziecko skreśla rysunki przedstawiające niewłaściwe zachowania wobec przyrody i koloruje te, które obrazują zachowania proekologiczne. 

 „Pozbieram śmieci” – Rodzic przygotowuje dla dziecka karteczki w kolorach zielonym, niebieskim i żółtym oraz trzy kubeczki w takich samych kolorach jak kartki. Dziecko za pomocą słomki ma przenieść wszystkie karteczki do pojemników w odpowiednich kolorach.

„Nie widząc drogi…” – Dziecko stoi w parze z domownikiem. Jedna osoba z pary zamyka oczy, druga ją prowadzi. Pary poruszają się w rytm melodii granej przez Rodzica na tamburynie. Podczas muzycznej pauzy następuje zmiana ról.

Zabawa z wykorzystaniem rymowanki - Rodzic mówi dziecku, że przyjaciel przyrody musi o nią dbać. Dziecko staje przed rodzicem i powtarza za nim rymowankę:

 O przyrodę dbamy:

– gałązek drzew nie łamiemy,

– trawników nie depczemy,

– kwiatów chronionych, nie zrywamy,

- zimą ptaki dokarmiamy,

- śmieci nigdy nie rozrzucamy.

 

„Klaśnij lub zrób przysiad.” - Rodzic czyta dziecku zdania dotyczące dbania o przyrodę. Jeżeli zachowanie jest prawidłowe dziecko klaszcze, jeśli nie, robi przysiady.

• Marnujemy wodę.

• Wyrzucamy śmieci do kosza.

• Segregujemy śmieci, wrzucając je do odpowiednich pojemników.

• Sadzimy drzewa i kwiaty.

• Depczemy rośliny

• Nie zrywamy roślin, które są pod ochroną.

• Łamiemy gałęzie.

Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.

 Data: 13.04.2021r. (wtorek)

Temat dnia: Co to są dobre maniery?

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

„Trzy magiczne słowa” – słuchanie wiersza, rozmowa na temat sytuacji, w których mówimy słowa: przepraszam, proszę i dziękuję.

Trzy magiczne słowa

Marlena Szeląg

Trzy magiczne słowa

zapamięta moja głowa:

proszę, dziękuję, przepraszam –

do mojego serca zapraszam.

Proszę – mówię, kiedy daję.

Dziękuję – gdy coś dostaję.

A słowo przepraszam powiem,

gdy przykrość tobie zrobię.

Pytania do wiersza:

1. O jakich magicznych słowach mówił wiersz?

2. Co trzeba z tymi słowami zrobić?

3. Kiedy mówimy proszę?

4. Kiedy mówimy dziękuję?

5. Kiedy mówimy przepraszam?

„Trzy magiczne słowa” – nauka wiersza na pamięć. Rodzic ponownie czyta wiersz. Następnie czyta go wersami, a dziecko powtarza za nim. Gdy dziecko opanuje tekst wiersza, rodzic zaczyna mówić kolejno każdy wers, a dziecko go dopowiada.

Praca z KP2.28 – W pierwszym poleceniu dziecko łączy klucze z odpowiednimi kształtami wyciętymi w kartce. W drugim poleceniu rysuje oburącz serce i koloruje je na swój ulubiony kolor.

 

Osłuchanie z piosenką:

„Klucz do mojego serca” – Dziecko rysuje na kolorowej kartce swój klucz, wycina go i ozdabia.

„Maniery przy stole” – Rodzic pokazuje dziecku obrazek rodziny siedzącej przy obiedzie i pyta, jak należy zachowywać się podczas posiłku. Czy można przy jedzeniu wstawać i siadać, kręcić się? Czy można przy stole grać na tablecie? Czy można przy stole rozrzucać jedzenie? Czy można jeść np. surówkę ręką? Jakich słów używamy, zanim rozpoczniemy jedzenie? Jakich słów używamy, gdy skończymy jedzenie? Czym wycieramy buzię, jeśli się ubrudziliśmy? Czy można przy stole bekać? Itp.

„Magiczne słowa”– Rodzic przedstawia dziecku sytuacje, a ono ma określić jakich kulturalnych (magicznych) słów należy użyć.

- Co mówi dziecko, gdy wchodzi do szatni w przedszkolu?

- Co mówimy, gdy wychodzimy z przedszkola?

- Co mówimy, gdy prosimy o dokładkę obiadu?

- Co mówimy, gdy dostaniemy ciastko?

- Co mówimy, gdy koleżanka lub kolega częstuje nas cukierkiem?

- Co mówimy, gdy kogoś niechcący popchniemy?

- Co mówimy, gdy musimy komuś przerwać rozmowę, żeby poinformować o czymś ważnym?

Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.

 

Data: 12.04.2021r. (poniedziałek)

Temat dnia: Rozmawiamy o wierze we własne siły

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

 

„O żabce, która uwierzyła w siebie” – słuchanie opowiadania i rozmowa na temat wiary we własne możliwości.

O żabce, która uwierzyła w siebie

Marlena Szeląg

Niedaleko stąd istnieje bardzo kolorowa łąka, na której codziennie w letnie wieczory odbywa się nad stawem niezwykły spektakl. Pokaz ten nosi nazwę „Taniec muzyki i światła”. Występują w nim wybitni piosenkarze o wyjątkowych głosach, do których należą najlepsze żabie śpiewaczki, a w rytm muzyki nad tonią wody pięknie prezentują swój taniec najwybitniejsze świetliki. Przygrywa im niesamowita orkiestra świerszczy. Jest ślicznie, nastrojowo, wprost wzruszająco. Dlatego też na te widowiska przychodzą, przylatują czy przypełzają nie tylko mieszkańcy tej łąki, ale i pobliskich lasów, pól czy zagajników.

– Jak cudownie! Czyż nie jest to wspaniałe przedstawienie?! – rzekła żaba Honoratka do żabiej koleżanki Rechotki i żabiego kolegi Lucka.

– Tak, masz rację, jestem oczarowana! Dziękuję, że mnie zaprosiłaś i tutaj przyprowadziłaś – odpowiedziała Rechotka, która nie mogła oderwać oczu od pokazu.

– Rechotko, zamknij buzię, bo otworzyłaś ją tak szeroko, że zaraz mucha ci wpadnie! – śmiał się Lucek.

– A daj jej spokój! Niech ogląda! – wtrąciła Honoratka i dodała: – A poza tym… niech jej mucha wpadnie, przynajmniej zje kolację!

Po tym niesamowitym spektaklu żaba Rechotka była tak niezwykle oczarowana i podekscytowana, że nie mogła usnąć w swoim łóżku pod liściem paproci. Marzyła o tym, by kiedyś zaśpiewać na takim festiwalu. Wtem posmutniała. Wiedziała bowiem, że nie ma wystarczającego talentu. I w tym momencie coś błysło nad jej głową, niczym jakaś spadająca gwiazda z nieba. Rechotka podniosła w górę oczy. Oj, w żadnym wypadku nie była to spadająca gwiazda.

– Hej, smutasie! Jestem Elfik Dobra Rada. I jestem tu po to, żeby dać ci dobrą radę! Dlaczego się smucisz? – zapytał wesoło przybysz. Rechotka opowiedziała mu o tym, jak bardzo chciałaby wystąpić kiedyś w spektaklu „Tańca muzyki i światła” i jak wielkie ma marzenie, żeby zaśpiewać nad stawem obok najznakomitszych żabich śpiewaczek.

– Nie trać wiary! Uwierz w siebie i spróbuj! Miej wielkie marzenia, one są do spełnienia! – udzielił porady przybysz.

– Masz rację, Elfiku. Muszę uwierzyć w siebie. Dziękuję ci za dobrą radę!

– Nie ma za co! Pamiętaj. Uwierz w siebie, a wówczas wszystko stanie się możliwe! Pa! – To mówiąc, Elfik zniknął, pozostawiając za sobą jeszcze przez moment świetlisty błysk na ciemnym niebie.

Rechotka ucieszyła się i postanowiła uwierzyć we własne możliwości. Przecież gdy była jeszcze małą żabką, to wszyscy chwalili jej delikatny, ale dźwięczny głos. Następnego dnia żaba udała się do nauczycielki muzyki z prośbą o darmowe lekcje śpiewu. Pani Ela była już starszą ropuchą i nie bardzo miała siłę, aby uczyć kogokolwiek śpiewania. Gdy jednak Rechotka opowiedziała jej o swoim wielkim marzeniu, ta w końcu zgodziła się udzielić swojej byłej uczennicy darmowych porad. To był trudny i pracowity rok dla Rechotki. Codziennie z mozołem ćwiczyła śpiew, bo wierzyła, że kiedyś uda jej się wziąć udział w spektaklu „Tańca muzyki i światła”.

W końcu nadszedł dzień, kiedy żabka była w pełni przygotowana, aby stać się wybitną śpiewaczką. Pozostało już tylko jedno – zgłosić się na casting do „Studia Artysty”, gdzie co roku, wczesną wiosną wybierano nowych muzyków, śpiewaków i tancerzy do udziału w letnim spektaklu. Żabka była niesamowicie podekscytowana. Gdy nadeszła jej kolej, aby zaprezentować przed srogą komisją umiejętności, zaczęła się bać. W mig jednak przypomniała sobie słowa Elfika i odzyskała wiarę we własne siły, za którą powróciła pewność siebie. Zaczęła śpiewać. Jej głos był tak dźwięczny, melodyjny i lekki, że cała komisja oniemiała z zachwytu. Rechotka bezkonkurencyjnie dostała się do chórku żabich śpiewaczek, tym samym spełniając swoje największe marzenie. Rozpoczęły się dwa miesiące wielkich przygotowywań do pokazu. Gdy festiwal „Tańca muzyki i światła” znowu powrócił, Rechotka, przejęta, ale dumna z siebie, zaśpiewała z innymi żabami najpiękniej, jak umiała. Oczywiście na spektaklu w pierwszym rzędzie na widowni zasiedli przyjaciele żabki – Lucek i Honoratka. Po zakończonym festiwalu rozległy się ogromne brawa, a na niebie błysło coś niesamowicie jasno, niczym spadająca gwiazda. Tak, to był Elfik Dobra Rada. Przyglądał się z wysoka małej żabce, która miała wielkie marzenia i jeszcze większą wiarę w to, że jest w stanie je spełnić.

Pytania do opowiadania:

1. Jakie zwierzęta występowały w opowiadaniu?

2. W jakim miejscu działa się akcja utworu?

3. Co odbywało się na łące?

4. O czym marzyła Rechotka?

5. Kto pocieszył Rechotkę?

6. Jakiej rady udzielił żabce Elfik?

7. W jaki sposób Rechotka przygotowywała się do wzięcia udziału w spektaklu?

8. Jak myślisz, czy Rechotka wystąpiłaby w spektaklu „Tańca, muzyki i światła”, gdyby nie uwierzyła w siebie?

„Żabki i kałuże” – Dziecko - żabka skacze po pokoju, naśladując żabkę. Na uderzenie w bębenek wskakuje do pobliskich kałuż – rozłożonych na podłodze niebieskich szarf, worków foliowych itp. Podwójne uderzenie w bębenek jest zaproszeniem do dalszego skakania.

„Żabka” – Dziecko maluje zieloną farbą akwarelową sylwetę żaby.

 

„Zielone jak żabki!” – Podczas gdy Rodzic gra na tamburynie, dziecko biega po pokoju, ogrodzie, na świeżym powietrzu. Gdy Rodzic przestaje grać, dziecko jak najszybciej dotyka czegoś zielonego.

„Żabie piosenki” – Dziecko śpiewa wymyślone melodie na sylabach kum, kum lub rech, rech.

Osłuchanie z piosenkami:

 

Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.

Data: 09.04.2021r. (piątek)

Temat dnia: Zabawa w teatr

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

 

„Kto może zagrać w teatrze, czyli rodzaje teatru” – Dziecko ogląda ilustracje z różnymi przedmiotami: np. kukiełka, pacynka, marionetka. Opisuje co to za przedmioty. Odpowiada na pytania: Czy mogą one zagrać w teatrze? Tłumaczymy dzieciom, że są różne teatry, np.

– Teatr tradycyjny – grają w nim aktorzy, mogą być ubrani w różne stroje, czasami dziwne i śmieszne.

– Teatr lalek – w nim grają różne lalki (marionetka, kukiełka, pacynka – aktorzy udzielają im swojego głosu i najczęściej są schowani).

– Teatr cieni – głównym aktorem jest w nim cień, który tworzy schowany za zasłoną aktor.

 - Teatr tańca (np. balet) – tu aktorami są tancerze, którzy podczas przedstawienia nie mówią ani słowa, a swoje historie opowiadają tańcem.

- Opera – tu aktorami są śpiewacy.

Zabawa ruchowa:

„Marionetka i animator” – Dziecko razem z domownikiem tworzą parę. Dziecko-marionetka leży, domownik-animator stoi nad nim w rozkroku. Animator ma za zadanie ożywić swoją marionetkę, tzn. gdy wyciąga rękę w kierunku ręki marionetki, ta unosi swoją, gdy kieruje rękę nad nogę marionetki, dziecko-marionetka unosi ją. Zabawę powtarzamy, zmieniając role w parze.

Praca z KP2.27 – Dziecko wycina trzy obrazki, a następnie układa je we właściwej kolejności i przykleja na kartce. Na zakończenie opowiada historyjkę obrazkową „Bawimy się w teatr”.

 

Dla chętnych:

„Robimy kukiełki” – Dziecko otrzymuje drewnianą łyżkę. Dziecko ozdabia łyżkę w dowolny sposób, doklejając im oczy, rysując buzię mazakami. Z bibuły lub włóczki z pomocą rodzica mogą zrobić włosy. Wykonane kukiełki posłużą dzieciom do spontanicznych „zabaw w teatr”.

 Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.

 Data: 08.04.2021r. (czwartek)

Temat dnia: Balet i opera nasze serca na teatr otwiera

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

 „Co to jest opera?” – Pokazujemy dziecku ilustracje przedstawiającą operę. Następnie tłumaczymy, że opera to taki rodzaj przestawienia teatralnego, w którym aktorzy rozmawiają ze sobą, śpiewając, a muzyka buduje nastrój opowieści. Na koniec puszczamy dzieciom fragment „Karnawał Zwierząt” 

 

 „Kolorowe motyle” – Dziecko siedzi w siadzie skrzyżnym, trzyma kolorową chustkę nad głową (dwiema rękami za rogi). Wykonuje skłony boczne tułowia, chustką naśladuje latającego nad głową motyla. Po chwili robi skłony do przodu i do tyłu, nie odrywając pośladków od podłogi.

Osłuchanie z piosenką:

 

„Co potrafi chusteczka?” – Dziecko pokazuje, co potrafi chustka: latać – dziecko podrzuca chustkę wysoko do góry; krążyć – przekłada z ręki do ręki, z przodu i z tyłu; podskakiwać – dotyka jednym rogiem chustki do podłogi i energicznie podrywa ją do góry; rysować kółka – zatacza koła raz prawą, raz lewą ręką; tańczyć przy muzyce – tańczy, prezentując swój układ z chustką.

„Nasze Jezioro Łabędzie” – Dziecko trzyma w ręku chustkę, chusteczkę itp.. Podczas melodii, dziecko zamienia się w tancerza baletu (tańczy lekko, na palcach, sylwetka wyprostowana) i próbuje pokazać ruchem wszystkie emocje zawarte w utworze.

 

Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.

 Data: 07.04.2021r. (środa)

Temat dnia: W teatrze

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

 „Teatralna maska” – lepienie masek z plasteliny na tekturze. Dziecko wybiera sobie jedną maskę i ją wykleja plasteliną. 

 

„W teatrze” – słuchanie wiersza i rozmowa na temat teatru

W teatrze

Marlena Szeląg

W wygodnym fotelu siedzę w teatrze,

przed siebie na scenę wciąż patrzę, i patrzę…

Wtem gasną światła w wielkiej sali,

wszyscy rozmawiać zaraz przestali.

Do góry pnie się czerwona kurtyna,

bo właśnie spektakl się rozpoczyna.

Już scenografia wprawia w zdumienie,

do zamku przeniesie nas przedstawienie.

Wtem aktor wchodzi w złotej koronie

i siada dostojnie na wielkim tronie.

A z nim aktorka w sukni balowej,

odgrywa rolę mądrej królowej.

Już słychać w dali trąby i dzwony,

poddani składają niskie ukłony.

Wtem rycerz pojawia się w lśniącej zbroi,

a obok niego koń płowy stoi.

Lecz koń ten nie jest żywą istotą,

jest rekwizytem, ręczną robotą.

I chociaż z drewna jest wyrzeźbiony,

to w przedstawieniu jest ożywiony.

I szybko tak mija mi czas w teatrze,

a gdy się boję, na scenę nie patrzę!

Kiedy się smucę lub kiedy wzruszę,

łezki w chusteczkę wytrzeć wnet muszę.

Są też momenty wielkiej radości,

skąd tyle emocji w mym sercu gości?

Teraz aktorzy zdejmują maski,

chyba czekają na widzów oklaski?

Z uśmiechem nisko nam się kłaniają,

wielkie uznanie i brawa dostają!

Czerwona kurtyna się opuściła

i całą scenę znów zasłoniła.

Wtem błysły światła w wielkiej sali,

wszyscy ze swoich foteli wstali.

I to już koniec jest przedstawienia

– Teatrze magiczny, do zobaczenia!

Pytania do wiersza:

1. W jakie miejsce przeniósł nas wiersz?

2. Po co chodzi się do teatru?

3. Jacy bohaterowie występowali w spektaklu, o którym opowiadał wiersz?

4. Co możemy zobaczyć i znaleźć w teatrze? ( rozmowa z dziećmi na temat scenografii, sali, sceny, kurtyny, aktorów, masek, kostiumów, afiszu, biletów itp.)

5. Jakie emocje, uczucia może w nas wzbudzić przedstawienie teatralne?

Praca z KP2.26 – Dziecko rysuje maski po śladzie. Koloruje drugą połowę maski tak, aby wyglądała jak pierwsza.

Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.

 

Data: 06.04.2021r. (wtorek)

Temat dnia: Poznajemy wiarę we własne siły

„Tydzień ma” - odśpiewanie codziennej piosenki

„Miłe kotki” – Dziecko-kotek czworakuje w dowolnych kierunkach. Na hasło: kici, kici – kotek czworakuje szybko do rodzica. Na hasło: ciii – układa się do snu, zwija w kłębek, na hasło: miły kotek – czworakuje w dowolnych kierunkach.

„Pajacyki” – Dziecko wykonuje „pajacyki” w miejscu, na sygnał (pojedyncze uderzenie w tamburyn) pajacyki podskakują jak najwyżej.

„Baletnice” – Dziecko podnosi wysoko kolana, plecy proste na sygnał – klaśnięcia – dziecko zastyga w dowolnej pozie baletnicy. Na ponowne klaśnięcie wznawia marsz.

 „Legenda o Smoku Wawelskim” – słuchanie utworu i rozmowa na temat wiary we własne siły.

Legenda o Smoku Wawelskim

Weronika Kostecka

Czy wiecie, co upamiętnia krakowski pomnik smoka stojący u stóp Wawelu? Ten potwór jest na szczęście z metalu i nikomu nie może zrobić krzywdy, ale jego pierwowzór nie na żarty nastraszył mieszkańców Krakowa.

Dawno, dawno temu, tak dawno, że nikt już nawet nie pamięta, kiedy dokładnie to się wydarzyło, w pieczarze pod Wawelskim Wzgórzem zamieszkał najprawdziwszy, straszliwy smok ziejący ogniem. Gdy wydawał z siebie złowrogi ryk, drżały ściany wszystkich domów, a nawet ściany zamku, w którym mieszkał król Krak. Smok polował na pasące się owce i inne zwierzęta. Pożerał je, a gdy tylko ponownie zgłodniał, znów wyruszał na łowy, wprawiając w przerażenie wszystkich mieszkańców. Zdarzało mu się też porywać bezbronne dziewczęta. Ze strachu o swoje córki i żony krakowianie sami zaczęli podrzucać mu pod jaskinię tłuściutkie owce z nadzieją, że gdy potwór się naje, nie będzie polował. Wszyscy jednak drżeli na myśl, że w końcu zabraknie zwierząt…

Król Krak rozmyślał od rana do wieczora, jak się pozbyć smoka. Ogłosił nawet, że śmiałek, który zabije potwora, dostanie w nagrodę rękę królewskiej córki. Kolejni rycerze stawali do walki ze smokiem, ale żaden z nich nie zdołał go pokonać. Tym, którzy mieli szczęście, udawało się uciec; innych smok pożerał, i to razem ze zbroją. Królewna płakała, król nie spał po nocach ze zmartwienia, a mieszkańcy byli coraz bardziej przerażeni. Któregoś dnia do zamku przybył szewczyk Skuba i skłonił się przed królem.

– Wiem, jak uwolnić Kraków od tego podłego potwora! – obwieścił. Król wysłuchał całego planu. „To się może udać!” – pomyślał. Jeszcze tego samego dnia szewczyk zamknął się w swoim warsztacie i przystąpił do pracy, dodając sobie odwagi wesołą piosenką:

Może nie jestem rycerzem,

ale w swój rozum wierzę!

Wiem, jak Kraków ocalić,

król mnie na pewno pochwali!

Potwór nie będzie już szkodzić.

Król mnie za to nagrodzi!

Oto, co wymyślił Skuba: zdobył gdzieś piękną, owczą skórę, wypełnił ją siarką i smołą, a następnie zszył wszystko tak zręcznie, że wypchana owca wyglądała jak żywa. Nad ranem podrzucił ją pod smoczą pieczarę. Gdy tylko smok się obudził i poczuł, że jest głodny, wypełzł na zewnątrz i zauważył smakowicie wyglądającą, tłuściutką owcę. Rzucił się więc na nią i połknął w całości, mlaszcząc z apetytem olbrzymim smoczym jęzorem. Minęło jednak zaledwie kilka chwil, gdy uczucie sytości ustąpiło miejsca straszliwemu pożarowi żołądka. Potwór poczuł, jak gdyby ogień trawił go od wewnątrz!

Z upiornym jękiem smok rzucił się do brzegu Wisły i chcąc ugasić pragnienie, począł pić wodę; pił i pił, aż napęczniał tak bardzo, że nagle pękł z hukiem i rozpadł się na milion kawałków! Mieszkańcy Krakowa wiwatowali na cześć sprytnego szewca, a król Krak dotrzymał słowa: wkrótce Skuba i królewna stanęli na ślubnym kobiercu. Skuba opływał od tej pory we wszelkie dostatki, żal mu było jednak porzucić swoje ulubione zajęcie… dlatego nadal szył poddanym buty!

Pytania do wysłuchanego utworu:

1. Jaki straszliwy potwór mieszkał dawno temu w Krakowie?

2. Co stawało się z rycerzami, których król wysyłał do walki z potworem?

3. W jaki sposób Skuba zgładził potwora?

4. Czy szewczyk pokonałby smoka, gdyby nie wierzył w siebie i swój plan? Dlaczego?  

   Praca z KP2.25 – Dziecko określa emocje, jakie mogą odczuwać osoby biorące udział w przedstawieniu. Wycina z bibuły kurtynę i przykleja ją w wyznaczonym miejscu na ilustracji. 

   
   
   Osłuchanie z piosenką:
   
   

   Pamiętajcie o stosowaniu zwrotów grzecznościowych oraz higienie rąk.

   
   

   W dowolnym momencie dnia wybierzcie z rodzicami buźkę określającą Wasz nastrój.